Grand Tour 2016

Marokko en Al-Andalus
Klokslag 09:00 uur vertrekken we uit Oujda, voor de laatste keer met de bus die inmiddels als een soort thuis aanvoelt. Na ruim een uur rijden kunnen we de zee zien, wat zowaar voor opwinding zorgt na twee weken lang in de brandende zon te hebben doorgebracht zonder een fatsoenlijke waterstroom ter verkoeling hebben gehad (het zwembad in Aït Ben-Haddou daargelaten natuurlijk).

De opwinding wordt des te groter wanneer blijkt dat we een stop gaan maken aan het strand om een zwempauze te houden. Het strand is nagenoeg leeg en een ieder van ons vermaakt zich opperbest. Terug in de bus gaat Daniël over tot een hoorcollege over de Spaanse kolonisatie van
Noord-Marokko.

Na enige consternatie in een woonwijk van Nador, waar we inmiddels zijn aangekomen, belanden we bij de Association pour les droit humaines, een organisatie die zich bezig houdt met de rechten van in Marokko gestrande vluchtelingen uit met name Donker Afrika. Onze gastheer, Omar, spreekt in een bedompte en benauwde kamer die dienst doet als kantoor bevlogen over zijn organisatie en vertelt schrijnende en aangrijpende verhalen over de migratieproblematiek rond Nador en Melilla. We luisteren geboeid, hoewel een enkeling van ons aan het knikkebollen slaat. De krappe twee weken die we nu onderweg zijn beginnen hun tol te eisen.
Voor de laatste keer deze reis stappen we onze bus in, die ons afzet bij de grens met de Spaanse enclave Melilla. Te voet steken we de grens over. Zwaaien met ons EU-paspoort doet de poorten open gaan. Poorten die voor zovelen gesloten blijven en een onneembare horde vormen. Enigszins onwerkelijk staan we binnen de kortste keren weer in Europa.

Het bier wordt in recordtijd aangevoerd en opgedronken, een groter contrast met de ramadanregels die we even hiervoor nog in acht moesten nemen is nauwelijks denkbaar. We zetten koers richting het centrum van Melilla en Piter en Koen houden hun presentatie over de vluchtelingenproblematiek in en rond Marokko. Hierna gaat de groep in kleine groepjes uiteen om zich nogmaals te laven aan het bier en de Spaanse spijzen. ’s Avonds wordt er nog wat voetbal gekeken: Frankrijk wint glansloos met 2-1 van Roemenië.

We verzamelen ons weer op het centrale plein en lopen richting de haven. We maken nog snel een groepsfoto bij het standbeeld van Franco, het enige dat nog overeind schijnt te staan, en schepen ons dan in. Met veel dank en redevoeringen wordt er die avond afscheid genomen van Josephine die ons helaas moet verlaten. Een enkeling zoekt hierna zijn bed op, maar verreweg de meesten van ons schaffen goedkope alcoholhoudende dranken aan, en halen op één avond in wat ze de voorgaande twee weken zijn misgelopen aan alcohol. Een wilde nacht volgt en de ochtend breekt sneller aan dan goed is voor menigeen.